میراثی از جنس فرهنگ...

پنجشنبه ای دیگر از راه می رسد...

و آنان که چشم انتظار فاتحه ای هستند... ؛

نکند یادمان برود، یادشان کنیم!...

دنیا محل گذر است...

و پنجشنبه ای خواهد آمد که ما نیز چشم انتظار فاتحه ای باشیم.. ؛

ای کاش میراث مان، فقط از جنس مادیات نباشد...

آری بر جای نهادن میراثی فرهنگی که سبکی تازه در جامعه باشد،

و نمایانگر اصلاحی در رسوم نادرست، 

می تواند میراثی ارزشمند برای آیندگان مان و 

باقیات الصالحاتی نیکو برای خودمان باشد. 

بیایید سبک زندگی این نسل را عوض کنیم...

  

و فاتحه و صلواتی نثار گذشتگان، هدیه ای ارزشمند از ما به اهل قبور است...

و بوسه ای بر دستان والدینی که زنده اند، در آخر هفته، 

صله ی رحمی را به یادمان می اندازد که موجب درازی عمر و وسعت روزی است.

     دنیا محل گذر است...       فرصت ها را دریابیم...

معیارهایی که مانع می شوند...

سه سال پیش بود که خانمی تماس گرفت و گفت: « پسری 27 ساله دارم؛ خیلی خوشگل و خوش هیکله. پدرش خلبانه؛ ولی چون پسرم علاقه ای به درس خوندن نداشته ادامه تحصیل نداده و حالا با دیپلمی که داره یه شرکت کامپیوتری تو اصفهان و یکی هم تو تهران داره؛ در کل وضع مالیش عالیه...! توی شرکت شون چند تا از مهندسایی که باهاش در ارتباطن پیشنهاد دادن پسرم بره دختری از فامیل شون روبگیره که چند تاشون هم دکتر بودن؛ اما ما گفتیم نه. باید خونواده انتخاب کنن و...»

  

حالا بشنوید از خواسته هاش:

دختری که می خواستیم براش بگیریم، دوست داریم تحصیلات بالا داشته باشه؛ خوشگل و سفید باشه. نه چاق باشه نه لاغر؛ قدشم بلند باشه و خونواده ی خوبی هم داشته باشه و...