داستان زندگی شیرین محمد و زهرا...(قسمت اول)

یکی دو تا خواستگار خوب با موقعیت نسبتاً مناسب داشت؛ اما به دلایلی با هیچ کدوم شون ازدواج نکرده بود؛ تا اینکه محمد به خواستگاریش اومد. لیسانس هوافضا داشت اما چون کار درست و حسابی گیرش نیومده بود، رو مینی بوس مردم کار میکرد؛ پسر باحیا و چشم پاکی بود؛ چهره ی خیلی معمولی داشت ولی به نظر می اومد نوری تو صورتشه که همون نور، قیافه اش رو دلنشین کرده بود...

با اینکه شرایط مادی مناسبی نداشت و از نعمت پدر محروم بود و باید یه جورایی هوای مادر و خواهراش رو داشته باشه ولی ایمان و دل نازکی که داشت، دل زهرا رو برده بود... و با مشورت بابا و مامانش تصمیم گرفته بود بهش جواب مثبت بده.

بالاخره روز بله برون اومد و با یه مهریه ی ساده که یک سکه ی طلا بود، صیغه ی محرمیت خوندن و قرار شد دو هفته ی بعد، برن محضر و رسماً عقد دائم کنن...

...

...

چند روز از عقدشون می گذشت و بخاطر روی گشاده و چهره ی همیشه خندان  

ازدواج، راه میان بُر...

در دین مقدس اسلام، به ازدواج خیلی تأکید شده که به برخی از اونها در مطالب گذشته مون اشاره کردیم. اما چیزی که مهمه اینه که ازدواج راهی برای رشد انسانه؛ و شاید بشه گفت کوتاه ترین راه برای رسیدن به رشد حقیقی ازدواجه...

دقت کردی...؟!

کسی که ازدواج می کنه شاید اگه تا اونوقت خیلی طعم گذشت رو نچشیده باشه، اما نسبت به همسرش حس فداکاری و گذشت داره و با عمل به این حس زیبا راه رشد رو خیلی سریع می تونه طی کنه...

و شاید یکی از عوامل و حتی مهم ترین عامل اینکه اسلام عزیز، اینقدر به ازدواج اهمیت می ده همین باشه...  

می دونیم که در طول تاریخ اسلام، معصومین (ع)، خیلی به مردان توصیه و سفارش می کردن که ازدواج کنن. اما آیا این اندازه تشویق به اسلام، برای زنان هم وجود داشته؟.... 

دیوار سنگ چین بر سر راه ازدواج...

عجب روزگاری شده! .....

انگار به همه یه سنگ دادن و گفتن بنداز جلوی پای جوونا تا نتونن ازدواج کنن؛ بیشتر افراد جامعه هم به این حرف، گوش دادن و هر کسی بتونه سنگ بزرگ تری می اندازه و بهش افتخار می کنه...!

نگید که بدبینم؛ چون هرچند که همه دارن می گن ما دوست داریم جوونا ازدواج کنن، ولی عملاً دارن کاری می کنن که نتیجه اش همون چیزی میشه که گفتم...

و ازدواج به جای اینکه برای آرامش باشه ( لِتَسکُنوا إلَیها )، شده مایه ی سلب آسایش و آرامش جوونا و به تبع اون خونواده هاشون؛ 

و اون وقته که ما می مونیم و یه جامعه ی پیر که صدای تلاش و کار و فعالیت و نشاط و زندگی دیگه از هیاهوی روزمرگیش شنیده نمیشه...

معیارهایی که مانع می شوند...

سه سال پیش بود که خانمی تماس گرفت و گفت: « پسری 27 ساله دارم؛ خیلی خوشگل و خوش هیکله. پدرش خلبانه؛ ولی چون پسرم علاقه ای به درس خوندن نداشته ادامه تحصیل نداده و حالا با دیپلمی که داره یه شرکت کامپیوتری تو اصفهان و یکی هم تو تهران داره؛ در کل وضع مالیش عالیه...! توی شرکت شون چند تا از مهندسایی که باهاش در ارتباطن پیشنهاد دادن پسرم بره دختری از فامیل شون روبگیره که چند تاشون هم دکتر بودن؛ اما ما گفتیم نه. باید خونواده انتخاب کنن و...»

  

حالا بشنوید از خواسته هاش:

دختری که می خواستیم براش بگیریم، دوست داریم تحصیلات بالا داشته باشه؛ خوشگل و سفید باشه. نه چاق باشه نه لاغر؛ قدشم بلند باشه و خونواده ی خوبی هم داشته باشه و...